Wiele urządzeń w szkole, zwłaszcza programowalnych robotów, przejawia objawy inteligencji, w mierę inteligentnie reagując na różne formy kontaktów z uczniem. Na co dzień, uczniowie są nierzadko stroną w odwrotnym teście Turinga (CAPTCHA), którego podstawowa wersja nadal stanowi wyzwanie dla świata nauki. W wiekszości gier, grają z komputerem, który w najtrudniejsze gry, jak szachy i go, potrafi wygrywać z najlepszymi na świecie. Wiele popularnych usług, z których bardzo często korzystamy, jak GPS czy translator Google, działa z wykorzystaniem uczenia maszynowego. To tylko niektóre przykłady z obszaru sztucznej inteligencji znajdujące się w zasięgu uczniów.
Przewidywana przez Adę w połowie XIX wieku artystyczna twórczość komputerów – wtedy były to ozdobne tkaniny – dzisiaj pojawia się w postaci maszynowo malowanych obrazów (patrz obok) i utworów muzycznych tworzonych dla indywidualnych gustów, dla potrzeb chwili.
W sytuacji, gdy „ludzki umysł nieskończenie przewyższa moc jakiejkolwiek skończonej maszyny” (Kurt Gödel, 1951), a „maszyna jest inteligetna inteligencją programisty” (Edward Nęcka, 2005), „mądrością staje się symbioza tego, w czym mózg jest najlepszy, z tym, co komputer potrafi wykonać nawet lepiej” (Mark Prensky, 2013). Zwłaszcza, że komputery stają się coraz potężniejsze – w czerwcu 2019, najszybszy był superkomputer Summit firmy IBM, który wykonuje 148 petaflops = 148 * 1015 operacji na sekundę – i coraz bardziej wdzierają się w obszary dotychczas zarezerwowane dla ludzkiej inteligencji.
O sztucznej inteligencji jako „Inteligencja +” mówiłem na kolejnej konferencji „Informatyka w Edykacji – IwE 2019”. Tutaj (https://iwe.mat.umk.pl/node/31) jest tekst wystąpienia, można także obejrzeć prezentację.